Herman ten Kate & Bas van Zuidam - 29 mei 2025

Het waait hard. We rijden met ons gloednieuwe BEAT personenbusje over een kronkelende polderweg op het Zuid-Hollandse eiland Voorne-Putten. Bas en ik kijken elkaar aan. Ideale omstandigheden voor een waaierkoersje. Maar daar komen we niet voor. 

We zijn onderweg naar wielerdorp Zuidland om een stroopwafel te eten met Daan van Sintmaartensdijk. Onze 26-jarige sprinter heeft namelijk honger, aangewakkerd door een seizoen waarin hij constant achtervolgd wordt door pech. 

De linkerhand van Daan is nog bedekt met verband na de valpartij in de Omloop der Kempen

Thuis in Zuidland

Daan woont dus nog gewoon thuis. “Dat is natuurlijk ook een gevolg van mijn leven als continentale renner, wat ik nu al 7 jaar ben. Ik doe qua trainingsarbeid en energie die je erin stopt niet veel onder voor een World Tour-prof, maar de faciliteiten en financiële vergoeding zijn natuurlijk minder. 

Dat maakt het ook moeilijker om op jezelf te wonen en er is momenteel ook geen vriendin in het spel, dus het hoeft ook niet echt. Ik zit hier goed op mijn plek en ik haal er ook nog altijd heel veel plezier uit om hier in de omgeving te trainen. Als ik iets voor mezelf zou zoeken, zou dat ook in deze buurt zijn.”

Eigen coachingsbedrijf

Trainen als prof dus, maar als hij thuiskomt zit zijn dag er nog niet op. “Ik heb bewegingswetenschappen gestudeerd en ben al snel begonnen met mensen te helpen met hun training. En dat groeide snel."

Mocht mijn eigen carrière stoppen, dan heb ik ook al veel vlieguren gemaakt. Ik train allerlei wielrenners. Van mensen die gewoon beter willen worden tot rensters op World Tour niveau. Bij de één gaat het dan om de grote lijnen en bij de ander heel erg om de details. Al zijn ‘gewone mensen’ misschien nog wel uitdagender om te trainen, omdat hun leven veel meer variabelen heeft. Dat maakt het leuk werk om te doen.”

De schuur van huize Van Sintmaartensdijk fungeert als paincave, materiaalhok voor 2 profwielrenners en parkeerplaats voor de stadsfietsen en e-bikes van de rest van de familie.

Pechseizoen

Het zit dit jaar nog niet mee voor Daan. Meerdere valpartijen en pechsituaties zorgden ervoor dat hij zijn goeie benen nog weinig heeft kunnen laten zien. Een 7de plek en 5 UCI-punten in de Omloop van het Waasland is tot nu toe het beste resultaat. 

In zijn laatste koers, de Omloop der Kempen, ging het weer mis: “Ik zat goed in de finale met mijn nieuwe teamgenoot Joost Nat. Toen tikte iemand een achterwiel aan en katapulteerde zichzelf naar de andere kant van de weg. Als je dan met 10 man naast elkaar rijdt, dan kom je ondertussen wel een paar renners tegen die je omver maait. Remmen had geen zin meer en ik ging buikschuivend de straat over. 

Dan denk je wel weer: kutzooi. Ik vind het dan vooral lastig dat de jongens zich in dienst stellen voor jou en je het dan niet terug kan betalen.”

Ondanks twee valpartijen kwam Daan positief uit de Tour de Loir-et-Cher door ploeggenoot Jochem Kerckhaert (links) aan een goed resultaat te helpen.

Mentale weerbaarheid

Toch kan hij er goed mee om gaan. “Op zo’n moment is het natuurlijk frustrerend, maar ik kan er ook niet veel aan doen. Ik kan natuurlijk op kop gaan rijden om uit te problemen te blijven, maar ik moet ook een beetje zuinig de koers door komen. Dus ik denk dat het nu gewoon even zo moet zijn."

"Wat me heel erg helpt, is dat de sfeer in de ploeg goed is en het team goed presteert. Dat was vorig jaar wel anders en toen had ik er veel meer moeite mee als het niet lukte. Nu kan ik me echt optrekken aan een wedstrijd als de Tour de Loir-et-Cher, waar ik Jochem kan helpen om een goed klassement te rijden. 

Ondanks dat ik zelf twee keer val in die wedstrijd, hou ik er een goed gevoel aan over en kan ik positief blijven. Dat helpt me om ook snel weer vooruit te kijken naar de volgende kans. Toch voel ik wel de verantwoordelijkheid om een goed resultaat te halen en elke gemiste kans is er één.”

Mentaal lijkt Daan dus goed weerbaar te zijn, al is hij zich wel bewust van één gevaar: “Wat je vaak hebt is dat er wat voorzichtigheid insluipt, terwijl het tegenwoordig steeds moeilijker is om je goed te positioneren. Zonder die positie haal je geen resultaat, dus je moet risico’s durven nemen. Dat is wel iets waar ik op moet letten.”

Daan tijdens de Scheldeprijs waar hij in de finale werd geblokkeerd door een val.

Ronde van Estland

De volgende kans om dat te testen is deze week in de Ronde van Estland. Het team reist af met het doel om veel UCI punten te scoren. “Estland was voor mij het hoofddoel in deze periode. Het is nu even afwachten hoe ik me daar voel na die val. De eerste dag is er een vrij specifieke aankomst met kasseitjes en daar ben ik wel specifiek mee bezig geweest in training.”

Honger

Als ik Daan vraag wat hij dit seizoen graag zou bereiken is hij duidelijk. “Hoe meer het niet lukt, hoe gretiger ik word.” 

En dan beginnen zijn ogen te glinsteren: “Hoe we nu met de vlakke aankomsten samenwerken als team, zou het zo mooi zijn als dat een keer op zijn plek valt en je dankzij een team effort met je handjes in de lucht over de streep kan. Ik blijf doorgaan tot dat een keer lukt."

"En een top-10 klassering in een profkoers [UCI .1-niveau of hoger] blijft ook iets wat ik graag wil bereiken. Als ik gewoon rechtop de fiets blijf zitten ga ik er zeker nog dichtbij zijn dit jaar.”