Timo Wagenaar Hummelinck - 14 mei 2025

‘Wie kan dit weekend de camper van BEAT naar Limburg rijden?’ Die vraag kreeg ik. Eigenlijk ging het niet, want zaterdag is voetbaldag voor mijn zoontje Yarno. Ons huis, of beter gezegd mijn schuur, ademt wielrennen. Tussen de fietsen hangt ook een mooie racefiets voor hem. Maar hij koos voor voetbal. Het is niet anders.

Toch besloot ik hem een foto te laten zien van de BEAT-camper. Gewoon even laten zien wat we zouden missen. Hij bekeek hem aandachtig. Ik begon mijn betoog, maar ik was nog niet halverwege of hij onderbrak me. “Papa! Daar wil ik in!”

Twee dagen later stond hij voor de deur: de camper. Of beter: ons slagschip voor het weekend. Op naar de Volta NXT Classic. Een vader-zoonavontuur. We vlogen erin als een soort minivakantie. Veel te veel spullen, koelbox twee keer aangestampt, BEAT-pet op z’n hoofd, en Christiano Ronaldo werd van z’n rugzak vervangen door een zelfgemaakt BEAT-embleem. Klaar voor vertrek.

We kwamen natuurlijk veel te vroeg aan in Limburg. De camper reed verrassend soepel, sneller dan je denkt, en tijd genoeg om met de camper de kasseien van de aankomststrook alvast te verkennen.

Een goed halfuur later kwam de rest van het team binnengerold. Wat een ontvangst! Yarno werd direct opgenomen in de ploeg en stond binnen een paar minuten bidons te vullen. Daarna porto’s testen met de ploegleider. Alles werd samen aangepakt. Geen stress, geen haast, alleen maar inzet, toffe mensen en een hoop plezier.

Het was prachtig om te zien hoe alles op z’n plek viel. De fietsen glommen, de sfeer zat goed, en we zagen ploegwagens van grotere teams nog druk manoeuvreren door de smalle straatjes. Wij waren al klaar.

De bevoorrading bleek een attractie op zich. Op tv zie je daar weinig van, maar wát een chaos. Teams die met busjes de greppel in doken, begeleiders die met armen vol bidons over het gras renden en daarna weer vol gas door naar het volgende punt. Wij hadden de luxe dat we op één plek konden blijven. Geen stress, wél alles zien. En het mooiste: iedere renner kreeg z’n juiste bidon. Met slechts twee verzorgers. Hulde.

Omdat wij geen licentie hebben om te mogen bevoorraden, deden wij een poging een bidonnetje te scoren. En wat denk je? Niet een gevangen. Wellicht waren we te bang en afwachtend, maar de verzorgers zijn echt enthousiaste lui, die wisten ons wel te vinden met lege- en soms zelfs nog nieuwe bidons!

Na afloop werd er razendsnel opgeruimd. Fietsen in de truck, camper ingeladen, en ondertussen vond in de camper een nabespreking plaats met de renners. En toen was het alweer tijd om richting huis te gaan. Met frisse tegenzin, want dit weekend smaakte naar meer.

Onderweg heeft Yarno denk ik op elke plek in de camper gezeten (met gordel uiteraard), terwijl hij op YouTube wedstrijden van BEAT terugkeek. Ik zag een beetje op tegen de krappe parking met zo een grote bus. Is dit niet net als met de ambulance over de smalle werf door het centrum van Utrecht heen te manoeuvreren op een drukke zaterdagmiddag, maar dan zonder spoed? Nee, appeltje-eitje. Wat zie je een hoop door de grote ramen. Weer een vinkje!

Inmiddels veel te laat thuis aangekomen, moesten de bidons toch nog de tas uit voor een eindtelling in het bijzijn van de rest van ons gezin. Maar goed dat die camper zo groot was…