Herman ten Kate & Bas van Zuidam - 10 mei 2025

Het is een grijze dinsdagmiddag in het Utrechtse Lombok wanneer we aanbellen bij het huis van BEAT-renner Bram Dissel. We komen op de koffie, met zijn favoriete snack in de tas: gevulde koeken. 

Het duurt even voor hij bij de deur staat. De 26-jarige aanvaller moest namelijk nog werken in de ochtend en was net pas thuis. De harde realiteit in het leven van een continentale wielrenner met honger. 

“Ik moet ook nog ‘echt’ werken om mijn huur te kunnen betalen, dus vanochtend was ik al vanaf 6 uur boodschappen aan het bezorgen. Gelukkig heb ik nu een korte rustperiode, na een lange periode koersen. Maar ik moet regelmatig de dag na een wedstrijd weer vroeg aan het werk, dat is wel taai.”

Broodnodig resultaat

We treffen Bram dus op een goed moment. Een week voor dit gesprek eindigde hij als 2de in de Slag om Woensdrecht, een wedstrijd uit de Holland Cup die live werd uitgezonden op Eurosport. Op papier het beste resultaat ooit voor onze breakaway-specialist. 

“We kwamen daar om te winnen en voor mij betekent dat dat ik moet meezitten in de vroege vlucht om kans te maken. Ik had eigenlijk helemaal geen goeie dag, maar kwam nu wel in de situatie dat ik de koers kon winnen.”

Parkhotel-renner Martijn Rasenberg viel als eerste aan en bleef weg. De snelste renner uit de kopgroep kreeg het gat niet dicht, Bram wachtte iets te lang met zijn counter en toen was de vogel gevlogen. 

“Het is leerzaam om zo’n finale te rijden en het maakt me alleen maar hongeriger. Als ik wel een goeie dag heb én de juiste keuzes maak, kan ik zo’n wedstrijd gewoon winnen en misschien ook wel een UCI-koers.”

Tot zijn verrassing won hij nog wel de Kasseientrofee, waarvan hij het bestaan niet eens wist. “Ik was er dus ook niet voor aan het rijden, maar soms moet je geluk hebben, haha. Het mooiste was dat de prijs werd uitgereikt door [oud-Tourwinnaar] Jan Janssen. Hij zei dat ik goed had gekoerst, dus die kan ik mooi in m’n zak steken!”

Een goeie uitslag kon Bram wel gebruiken. “De afgelopen maand waren de nieuwe selecties gemaakt voor de komende maanden en daar was ik niet helemaal tevreden mee. Dus ik had het ook even nodig om te laten zien wat ik in huis heb." 

"In de massasprint is de kans heel klein dat ik win, maar als ze zo’n groep laten rijden moet ik die kans met twee handen aangrijpen. Maar even goed trek ik een paar dagen later met heel veel plezier de sprint aan voor Martin en Daan. Dat vind ik ook supermooi.”

Heel hard werken

Het leven van een continentale wielrenner is niet makkelijk. Mogelijk zelfs zwaarder dan dat van een fulltime profwielrenner. 

“Qua trainingsuren doe ik niet veel onder voor een gemiddelde prof, maar ik heb veel minder tijd om te rusten. Daardoor ben ik in profkoersen vaak net niet fris of scherp genoeg als het echt om de knikkers gaat.”

“Ik bezorg nu 15 tot 20 uur per week boodschappen in zo'n grote bus. Maar binnenkort ga ik wat anders doen, zodat ik in minder tijd meer geld kan verdienen. De belangrijkste winst die ik daarmee pak is dat ik meer kan rusten.” 

En dan komt er volgende maand ook nog een verhuizing aan. “Ik kijk op tegen die verhuizing zelf, maar het appartement waar we heen gaan is veel groter. Ik heb dan een fietsenkamer en kan dan ook op een fatsoenlijke manier mijn sport bedrijven. Dat geeft veel rust.”

Support

Bram zegt ‘we’, want hij woont samen met zijn vriendin Suzanne. “Samenwonen met een wielrenner is af en toe wel lastig hoor. Als ik werk en fiets blijft er niet veel tijd over voor leuke dingen en we leven regelmatig een paar dagen langs elkaar heen. Kom ik laat thuis van een koers en moet zij ’s ochtends weer werken. Soms spreek je elkaar dan een paar dagen niet echt. Ik ben heel blij met de vrijheid en support die we elkaar daarin geven.”

En die support krijgt hij van meer mensen. “Ik heb een hele supportersclub achter me met familie en vrienden. Die hebben begin dit jaar ook allemaal een mooi bedrag over gemaakt en dat was heel fijn en heeft veel geholpen. Die support is heel mooi. Laatst koerste ik in België en stond mijn vader ineens langs de weg. Ik dacht dat hij moest werken, maar hij wil er dan toch graag bij zijn. Ik doe het in de eerste plaats voor mezelf, maar ook om die mensen om me heen trots te maken.”

Ongemakkelijkheid

Toch zijn er meer mensen geïnteresseerd in Bram dan alleen zijn eigen supportersclub: “Vooral uit België komen veel vragen van verzamelaars om shirts, handschoenen, rennerskaarten. Het raarste verzoek was dat iemand me om een gebruikt en bezweet koerspak vroeg. Nou, die doe ik zelf wel gewoon in de was...”

“Ik snap dat supporters handtekeningen vragen aan Van der Poel en Evenepoel, maar soms denk ik: wat heb je aan een handtekening van mij? Voor kinderen maak ik wel altijd tijd, als ik ze kan inspireren door op de foto te gaan of een bidon te geven doe ik dat heel graag.”

Honger

Financieel net rondkomen. Heel hard werken. En koersen op een niveau met veel charme, maar ook kneuterigheid. Hoe laad je je daarvoor op? “Ik zie dit niet als mijn eindstation. Ik wil heel graag fulltime prof worden en ik vind het nu supermooi om te doen. En dagen zoals de Scheldeprijs in 2023, waar ik op 4 km van de finish pas werd teruggepakt door Van der Poel zijn de mooiste momenten.”

“Ik heb vorig jaar wel even gedacht aan stoppen. Ik miste het gevoel dat ik verbeterde, maar dat heb ik gelukkig deze winter weer teruggevonden. En ik zit nu tijdens wedstrijden ook weer met veel plezier op de fiets. Zoals we in Famenne Ardenne dan proberen op te boksen tegen de treintjes van Wanty en Astana, dat is supervet. En dat de hele ploeg goed presteert helpt enorm.”

De gevulde koek is inmiddels verorberd. Maar de honger is nog groot: “Ik wil er zelf heel graag uithalen wat erin zit, maar ook als team winnen. Michiel [Coppens] heeft in Slovenië al het goeie voorbeeld gegeven. En het maakt me niet uit of ik dat nou ben of iemand anders, als het maar iemand in een BEAT shirt is. En liefst meerdere keren”.